Le Tour van dichtbij

En je kunt de renners inderdaad bijna letterlijk aanraken

Op uitnodiging van een relatie werden een collega en ik in 2007 uitgenodigd om , in een volgauto, een etappe in de Tour de France te volgen. En niet zomaar een etappe, nee wij gingen naar de Koninginnenrit in de Alpen. Menig jaloerse collega achter latend stapten we in het vliegtuig naar Genève.
We wisten dat we in een 'volgauto' de renners mochten volgen maar wat stel je je daarbij voor? Op TV zie je honderden auto's een uur voor de renners uit rijden en in een bergetappe een pak auto's achter de bezemwagen. Maar we lieten het maar op ons af komen. Wellicht zouden we hier en daar een glimp van de renners op kunnen vangen.
Maar het werd meer dan een glimp! Dat begon 's-morgens al in "Le Village" waar, naast een heleboel reclamegeneuzel, de renners druppelsgewijs binnenkomen en je gewoon een praatje met ze kunt maken. Integer en terughoudend als ik ben wil ik de renners natuurlijk niet uit hun concentratie halen. Maar de oude glorie bestaande uit bijvoorbeeld Bernard Hinault en Hennie Kuiper hebben alle tijd om met iedereen een gesprekje aan te gaan dan wel even te poseren voor een foto. Alleen de pre-start al is een belevenis. Je moet natuurlijk wel een goed pasje hebben met een pasfoto van een 'echte' journalist die in een donker steegje een piepklein beetje op je lijkt. Gelukkig kneep de organisatie een oogje toe.
En dan begint de etappe en onze gastheer gaf meteen gas en reed zomaar een half uur voor de koers uit. Nou... dat was het dan dachten we. Die renners zien we misschien nog een keer terug na de finish. Maar niets was minder waar!
Op een gedeelte van het parcours waar wel wat spektakel te verwachten was, parkeerden we in de berm van de weg en wachtten we in de zon op wat komen ging, genietend van een heerlijke Franse lunch met ham, stokbrood en heerlijke wijn.
Het aanzwellende geluid van de naderende helicopters is het sein dat de renners in aantocht zijn. En als 'reguliere tourtoerist' lieten we het uitgerekte peleton aan ons passeren. Omdat je toch zoveel mogelijk foto's wil nemen, ontgaat eigenlijk het meeste aan je maar het bewijs was vastgelegd: We hadden de tour gezien.
Onze gastheer trok ons, terwijl de laatste renners nog niet eens gepasseerd waren, de auto in. Vanwaar die haast vroegen we ons af. Nou dat werd snel duidelijk toen we mooi aansloten achter het peleton. In een min of meer vlakke etappe is dat het dan wel zo'n beetje maar wij waren te gast in een zware bergetappe dus dan blijven de renners niet bij elkaar. Van lieverlee mochten we lossende renners passeren, op weg naar de uiteindelijke kopgroep. Een geweldige ervaring om, bijna 1 voor 1, alle renners al zwoegend en zwetend en soms vloekend te passeren. Nee; wij zaten comfortabel in een dikke BMW met airconditioning. Het waren de renners die zwoegden.
Het was het bewogen jaar van gele truidrager Rasmussen die 1 of 2 dagen later de tour moest verlaten en de laatste 'goede' tour van meesterknecht Michael Boogert.
Michael kon tijdens beklimmingen redelijk tot nauwelijks aanklampen bij een achtervolgend groepje dus hebben we zijn 'rug' kwartieren lang mogen aanschouwen vanaf een meter of 10. Wat de duizenden oranje-supporters in een 'flits' aan zich voorbij zagen gaan, konden wij uren achter elkaar volgen.
Als je de finish live wil zien moet je thuis voor de TV gaan zitten maar wij konden onze auto parkeren op een chaotisch parkeerterrein op de top van de aankomstberg en dan ga je gewoon op de weg staan zo'n 10 meter na de finish, in afwachting van individueel aankomende renners en uiteindelijk de bus.

In een woord: Geweldig. Bedankt Henk!