𝙆𝙡𝙞𝙢𝙖𝙖𝙩𝙚𝙧𝙠𝙚𝙣𝙣𝙚𝙧

Na 5 mislukte pogingen eindelijk zijn en mijn droom waargemaakt Al tientallen jaren geniet ik van de Formule 1, het fascineert mij hoe er zoveel geld en effort in 2 auto's wordt gestoken om 0,002 seconden sneller te zijn dan de concurrent. Monaco is de diamant van het aantal circuits. Een circuit kun je het natuurlijk niet echt noemen want men racet door de vrij nauwe straten van het prinsdom. Het wordt weleens vergeleken met het besturen van een helicopter in je woonkamer. Saai Meestal is het saai, meestal is het een optocht van 20 auto's omdat inhalen schier onmogelijk is. Soms, als het regent of als er een massale file is na een crash, soms is het spannend tot de laatste ronde. Dit jaar heb ik 1 uur en 39 minuten met dichtgeknepen billen zitten kijken naar de race die Max Verstappen van begin tot het einde heeft geleid.

De Grand Prix van de Verenigde Staten eindigde zondag - niet voor het eerst, overigens - in een flinke discussie. Max Verstappen had - niet voor het eerst, overigens - op controversiële wijze een podiumplaats veroverd en moest - niet voor het eerst, overigens - vanuit de green room getrokken worden voor - niet voor het eerst, overigens - een Ferrari-coureur. Of de straf terecht was, valt op z'n zachtst gezegd te betwijfelen. Maar er is iets anders aan de hand, dat veel meer waard is dan tijdelijke podiumglorie. Sinds Max Verstappen in een Formule 1-auto rijdt, hangt er een bijna elektrische sfeer rond de Nederlander. Hij is zonder vrees, vol branie, geestig en - niet onbelangrijk - ongelooflijk goed in autoracen. Binnendoor, buitenom, desnoods er overheen of er onderdoor, het maakt Verstappen helemaal niets uit. Met regelmaat vragen coureurs en commentators zich af hoe hij het weer geflikt heeft en weet hij uit schijnbaar kansloze positie nog iets moois uit de hoge hoed te tove